Նախ կուզենայի
ներողություն խնդրել բոլոր սրտից կամ նյարդերից թույլ մարդկանցից ստորև դրած նկարների
համար։ Իրականությունը միշտ չէ, որ հիանալի քաղցրավենիքի տեսքով և համով է մեզ ներկայանում։
Պետք է հաշտվել այդ փաստի հետ։
Ընկերասեր և հանդուրժող մեր օրիորդի վերջին բոցը |
Ինչպես բոլորին հայտնի է, անցյալ տարվա փետրվար ամսին (եթէ չեմ սխալվում), «կապտամազ աղջկա» միջադեպը մեծ աղմուկ էր բարձրացրել։ Կապույտ ներկած մազերով աղջիկը կեսգիշերվա կողմերը ծխելով մենակ ման էր գալիս Ստեփանակերտի փողոցներում։ Հանկարծակի փողոցում հերթապահություն իրականացնող ոստիկանները իրա կասկածելի տեսքը տեսնելով պահանջում են որ ինքնությունը հաստատող փաստաթուղթ ներկայացնի։ Ու էստեղից ա սկսում ամբողջ հայ-հարայը։ Թէ ինքն է լաչառություն արել, թէ ոստիկանները մի քիչ կոպիտ են եղել հետը, դա չի էականը։ Բանը նրանում ա, որ եթէ տվյալ «օրիորդը» գիտակցեց, որ իրավունքներ ունի ( և, բան չունեմ ասելու, ունի իրոք իրավունքը փողոցում ման գալ երբ ուզում ա, ում հետ ուզում ա, ինչ գույնի մազերով ուզում ա, փողոցում ծխելն էլ օրենքով արգելված չի), միաժամանակ պիտի գիտակցեր որ ունի նաև պարտականություններ – պատշաճ կերպով վարվել օրենքի ներկայացուցիչների հետ և եթէ նրանք պահանջում են անձդ հաստատել, անել դա առանց ավելորդությունների։ Անձնագիրդ ձեռքի՞դ չի։ Խնդիր չկա, հորդ կամ մորդ կամ որևէ մեկի համարը տուր, ով կարող է հաստատել, ով ես, և կարող է հավաստիացնել կամ երաշխավորել, որ դու ոչ մի անօրինական բան չես անում, մաքուր մարդ ես, ուղղակի ջահել ես ուզում ես մի քիչ քայֆավատ անես։ Ինչևէ․․․
Մեր օրիորդի ընկերների ախպերների ձեռքից գնացածներից մեկը․ Ռոբերտ Աբաջյանը, կամ Մանումենտցի Քյաժը։ Զոհվել է ապրիլ 2016-ին |
Ինչպես գիտենք, տվյալ «օրիորդը» հանդիսանում է Հայաստանի քաղաքացի։ Այն Հայաստանի, ում մատղաշ զավակները գիշեր ցերեկ թուրքի գյուլի թիրախում են։ Այն Հայաստանի, որին իրա բացահայտ ընկերների կառավարությունը բացահայտ և ոչ փացիֆիստ կերպով նպատակ են դրել երկրի երեսից և քարտեզից ջնջել։ Այն Հայաստանի, որի համար իրենց կյանքն են զոհել բազմաթիվ հերոսներ, սկսած Մոնթեից, Բեկոր Աշոտից, Շահեն Մեղրյանից, Լեոնիդ Ազգալդյանից, մինչև Գուրգեն Մարգարյանը, Արմենակ Ուրֆանյանը, Ռոբերտ Աբաջյանը, Քյարամ Սլոյանը, և շատ ուրիշներ։ Այն Հայաստանի, որը այս տղաների համար այնքան թանկ և սուրբ է եղել, որ նրան պաշտպանելու համար գերադասեցին իրենց ընտանիքներին թողնել առանց հոր, առանց ամուսնու, առանց որդու, որի համար այդքան տների ճրագների լույսը հավերժ մարել է․․․ Այն Հայաստանի, որն այսօր շրջապատված է ուղղակի և անուղղակի թշնամական վերաբերմունք ցուցաբերող երկրներով։
Մեր օրիորդի ընկերների ախպերների շնորհքը տեսած մարդիկ։ Թալիշ, ապրիլ 2016։ |
Չգիտեմ, եթէ արժանի է կրել այդ քաղաքացիությունը։ Որոհետև իսկական
և արժանապատիվ քաղաքացին, իմանալով իրա երկրի իրավիճակը, սիլիբիլի չի անում թշնամու
ներկայացուցիչի հետ։ Կամ էլ, եթէ անում ա, գոնե չի դնում ի ցույց աշխարհի։
Երևի չի գիտակցում իրա արած(ներ)ի հետևանքները։ Չի գիտակցում,
որ ով տենա ու իմանա իրա արածները, մեզ որպես ազգ կհամարեն թույլ, գոյտևելու ոչ պիտանի
և արժանի, մեզ կհամարեն գնդակ - ուր ուզես այնդեղ էլ կարող ես շպրտել, կհամարեն պլաստիլին
– ոնց ճմրտես տենց էլ կմնա, կամ ավելի վատ՝ կհամարեն մուրացկան, ով իրեն հասցրած վիրավորանք(ներ)ը
մի թուլափայի դիմաց կուլ կտա․․․
Իրա հարցն էլ մեր օրիորդի ընկերների ախպերներն են լուծել։ Քյարամ Սլոյան, զհովել է ապրիլ 2016-ին։ |
Ուղղակի հետաքրքիր ա․ այս «օրիորդը» նույն դուխով կգնա՞ր սեր և հանդուրժողականություն
քարոզել մեր զոհված հերոսների հարազատների մոտ։
Հ․Գ․։ Հավասարակշռվածության
սահմաններում մնալու համար մնացած մտքերս իմ համար կպահեմ։