Կիրակի վերադառնում էի
Արցախից տաքսիով։ Ավտոի մեջ
էլ 5 երիտասարդ զինվոր, նոր
էին զորացրվել։ Ժպիտները
դեմքին, հազիվ իրանց զսպելով
ուրախ որախ գնում էին
տուն։
Հետները կամ՝ մի փոքր
պայուսակ կամ՝ նույնիսկ ընդամենը
մի պանակ իր
զինվորական գրքույքով և այլ
փաստաթղթերով։ "Վեշեր" չունեին, ունեին միայն
մի սիրտ լցված
սիրով և կարոտով։
Հատկապես իրանցից մեկին
եմ ուզում հիշեմ։
Կողքիս նստածն էր։
Տնեցիք չգիտեին, որ այդ
օրը տուն ա
գնում։ Ժպտալով էր պատմում,
ոնց էր խաբել,
որ էտ օրը
չի գնալու, ինչ-որ թղթեր
հրամանատարությունը չի ստորագրել,
դրա համար իբր
դեռ չի կարող
գնալ։
"Ախպորս հետ եմ
խոսացել միայն, էսօր մամաի
ծնունդն ա" - "և անակնկալ
ես ուզում, հա՞,
անես․․", հարցրի ես զարմացած։
"Հաա, ախպորս հետ պայամանվորվել
ենք արդեն, 10 հատ
վարդի փունջ ենք պատվիրել
մամաի համար"- եկավ պատասխանը։
Հիմա պատկերացրեք մամայի
զարմանքը, ուրախության արցունքները․․․Սրանի՞ց էլ գեղեցիկ
ծննդյան նվեր․․․
Հ․Գ․։
Բարի վերադառձ բոլոր զինվորներին։
Տղաներ ջան, Աստված հազար
անգամ հատուցի ձեր արածը։
Շնորհակալ ենք այս վերջին
2 տարվա ամեն մի հանգիստ
գիշերվա համար, որի երաշխավորներն
եք եղել։
No comments:
Post a Comment